آنقدر که بدانی

بیا تا سنگ نشکسته

بیا تا آنقدر پست نگشتیم

حتما می دانی که آسمان آقمان کرده.

همین کم اندک مانده تا سینه هم بسوزد

گفتند چون بیایی ظهر است و کوچه ای و

داستانی مکرر می شود

می چکد موازات و

می خرامد و می نشیند عدالت

همین کم اندک مانده از شب و آن غیب گو

حاشا که بخوابد از شوق

همین اندک کم مانده از شب و من

حاشا که بخوابم از ذوق.

ساز ناکوک داوود بین  و بی ریا قدح گیر با من

ای که به اکسیر خود

معادلات این خلوت را

موازنت باشی.

ای   غالباً مستور

     عاشقاً  ماًمور

     عاقلاً معشوق

ای   فاعلاً مفعول.

چه اعتباری می جویم موجه تر از نور فقه نصیحت گو

من مطرود؟

اسیرْ فقیر کتف در بند تو ای ذوالاکتاف مربوب

منم.

ترسم کزین در بگریزی

بر در این بسته بیوت

تو یا

محبوب خدا

ماْخوذ به حیا

تو همان معلم درس خدا

به خدا بهانه و بهایی از کرم تا به دِرَم .

آخر این شاهی و این ژست گدا تا به کجا

ای به مرأتی تو نور الاه بر رخ دل

تو که گه بر لب میزٍ  نخ و سوزنگر پیر

ماه کنعانی و آن جمله به گرد لب تو

ریش و مقراض خلایق

تا به پنجال ظریفت نرسد در تب تو.

بیا ...

ای فرّ و جلالت لایق تمکین ما

اسودٍ خال لبت سودای بی تسکین ما

مستی ما در دست تو

ای خمره ها هم مست تو

بیا تا صاف شود این هوای بارانی.