تمساح

خیال می کنم تمساحی چندش آور

با زبان لیزش مرا می لیسد

و به این مصیبت عظمی یک سطر اضافه کنم

وداع تو را

که عادلانه نیست.

چگونه فراموش کنم تندیس شدنم

را در معابر عمومی

و آن پیرزن مهربان

که زحمت کشید

یک سطل آب به من پاشید.

تا دوباره

آن تمساح بیست ساله مرا بلیسد .

مرا  که خجالت می کشم راستش را بگویم

و تو هی می گویی راستش را بگو

راس تش را ب گو

نه

از من بخواه

روز ها در ماه زراعت کنم

شب ها

در سیرک بلیط بفروشم

اگر بخواهی

حتا  چکمه های تو را واکس می زنم

آنقدر خوب

که شخصیتم خرد شود

اما حقیقت این است که

من با نیمکتم

از مدرسه تا امروز

هر دو

کودن بودیم و تازه

همین چند دقیقه قبل بود

که فهمیدیم زندگی

با زبان خیس تمساح

هر دو از یک ریشه می رویند

و برگشتم به نیمکتم که

هنوز آنجا بود.

ادامه داره.