چشمام دکمه ای

و می دانستیم

که ادامه دارد.

و می دانستیم

فرزند

اولین قله ای را که فتح می کند

پستان مادرش است.

و قطعا این فتح

مستتر می کند

آن مثلث عشق و کفر و شهوت را.

که سانسور کننده پیری است.

علمی می شود و

وانمود می کند در چارچوب می گنجد.

تو نیک می دانستی که

شاخ ترین کشف منی.

تو ادامه من خواهی بود.

تو آستانه من

خواهی بود

در برابر هستی.

تو هستی ای هستی در برابر هستی.

تو هستی هستی.

آینه ای در مقابل من

که برنامه های بی اراده ام را

به ناسزا می کشی.

و دلیرانه

مرا مودب می کنی.

برنامه های آخر هفته ام را.

آنها را به سخره می گیری.

همان برنامه

ای که در آن

به کودکستان های تاریک می روم.

به سقف هایی که چکه می کنند

خیره می شوم.

به لوله هایی که نشط می کنند.

به مدارس مریض

که همه در آن

سرما خورده اند.

در روزهایی که حتا

نانوایی ها هم

بسته اند.

به درمانگاه هایی

که لای درز دیوارشان

ونگ و وونگ صد تا کودک ترسو

که هراس از سرنگ دارند

جا افتاده.

من در تو نامه های بی صاحاب را پیگیری می کنم.

مثلا نامه ای را که طی آن

از گرانی تلفن پنزاری

به وزیر ارتباطات

اعلام نارضایتی شده.

می دانستم اما در

آخر هفته های من

همه چیز ممکن است

الا

بلند بلند خندیدن با تو.

در یک خیابان فرضی.

در راهرویی که

به منتها الیک می رسید.

همه کار جز

فرار

از مرز سیکل اقتدار تو.

به آنجایی که تو گوشم را می بری

و من

شدیدا سعی می کنم بعدا از آن

به عنوان یک خبر خوش یاد کنم.

به جایی که احمقانه

سعی داری

سرم بی کلاه بماند و

تو ابو علی سینا و

ما خر.

ناراحتم از اینکه با دواتی سوگوار می نویسم.

آزادی لغتی است که اینجا هم نیست.

چه رسد به تو که نیستی.

می خواهم ادامه داشته باشی.

می خواهم مکثر شوی در دکمه هایی که در چشمانم دوخته شده.

در عقربه های ساعت.

در دکور وجودم

این اکوی مقید توست

که پاندول دل را می تکاند

و سیفون حماقت را می کشد.

همین.

تو هم همین؟